Je hoeft niet anders te zijn

Fysiotherapeu zijn betekende voor mij in 1986, weliswaar erg kort door de bocht, dat ik probeerde de problemen zoals pijn op te lossen in het lijf van anderen.

Als dat lukte voelde ik mij super, als dat niet lukte voelde ik slecht en dacht ik dat ik gefaald had.
Omdat ik nooit iedereen 100% tevreden kon stellen bleef ik altijd ergens diep van binnen met een knagend en onzeker gevoel zitten.

De vele studies die ik mijn leven lang volgde, om dit te verhelpen door een ‘betere’ therapeut te worden, brachten in dat patroon weinig verandering.

Tot dat ik begon in te zien dat de meeste patiënten/cliënten die in mijn praktijk komen hetzelfde deden als ik: ze probeerden van een slecht gevoel zoals pijn af te komen. En net als ik, kozen ze een energieverslindende strategie.

Sommigen waren bijvoorbeeld nooit tevreden met het resultaat (perfectionistisch) en raakten daardoor nog meer gespannen, hetgeen hun klacht in stand hield of verergerde.

Anderen eisten van zichzelf om gewoon door te kunnen gaan met het leven zoals ze dat tot nu toe geleefd hadden (‘dit moet toch kunnen’, ‘mijn lichaam moet luisteren’), en werden geleidelijk aan moedeloos en zochten steeds een andere behandelaar omdat ze niet in voldoende mate geholpen konden worden.

Weer anderen probeerden zich voor te bereiden op wat zou kunnen gebeuren en begonnen veel van zichzelf te verwachten en gingen uiteindelijk piekeren met een onrustige slaap en vermoeidheid als gevolg.

Ik ontdekte dat er nog heel veel meer verschillende strategieën zijn om nare gevoelens als pijn te vermijden – en hoewel overeenkomstig – dat iedere patiënt/cliënt een individuele strategie (=patroon) kiest die zijn oorsprong heeft ergens in de leeftijd van 0 - 7 jaar.

Ik ben dit op de volgende manier gaan begrijpen: pijn en andere moeilijke gevoelens kun je als kind alleen maar hanteren met de juiste steun van de omgeving.
Als die steun er niet was in de mate waar jij behoefte aan had, dan kan je niet anders dan jezelf terugtrekken.

Dat terugtrekken kan zowel partieel als volledig zijn en kan zich op fysiek, mentaal emotioneel als energetisch vlak uiten. Ik zie bij veel patiënten dat hun pijn een gevolg is van een onbewuste verkramping (lichamelijke terugtrekking / intrekking).

Het meest voorkomend zie ik terugtrek combinaties op lichamelijk, mentaal (gedachtes), emotioneel (gevoelens) en energetisch vlak.

Bij nader onderzoek blijkt zo’n verkramping te interpreteren als een beschermingsreactie. En hoewel je nu last hebt van deze oude ineffectieve beschermingsreactie, is het ‘jezelf beschermen’ per definitie goed.

Nog dieper beschouwt blijkt de verkramping regelmatig een verborgen ‘Nee’ in een oude situatie waarin je als kind onmachtig was.
Het fundament blijkt dan gelegd in de tijd dat NEE-zeggen in het geheel niet of niet zo gewaardeerd werd door je omgeving.

Dat kan een heftige eenmalige situatie geweest zijn thuis of op school, maar het kan ook een periode beslaan van vele kleine incidenten waarin je je niet in voldoende mate gezien, niet in voldoende mate erkend of gekleineerd voelde.

Denk aan situaties als pesten op school, het voortrekken van een ander kind door je ouders of verzorgenden, maar ook goed bedoelde – maar slecht bij jou vallende ‘grapjes’, opmerkingen, adviezen van je ouders die meestal ten koste van jou gemaakt werden.

Het zijn situaties die mentaal vergeten zijn, maar die door contact te maken met de verkramping, weer bewust kunnen worden.

Het eerste slechte bericht:
het maakt niet uit welke ineffectieve strategie je hebt gekozen; je kan jezelf niet helpen, want deze strategieën doe je onbewust!

Dan het volgende slechte bericht:
alleen de buitenwereld, waarin je patroon is ontstaan (gevoelsmatig: die ooit je patroon heeft veroorzaakt), kan je helpen om hier uit te komen.

N.B. ik merk dat b.v. partners of ouders (de omgeving) willen helpen en proberen om je op zo’n strategie attent te maken. Dit doen ze vaak zo onhandig (vanuit hun eigen patroon) op zo’n manier dat je nog meer gaat volharden in je strategie of in een andere afweer strategie schiet.

Het eerste goede bericht:
ik (buitenwereld, dus griezelig) in de rol van coach/ therapeut/ begeleider/ inspirator e.d. kan je helpen, indien je dat besluit, om zelf de regie weer te krijgen over je eigen leven en beleven.

En het volgende goede bericht:
je hoeft daarbij niet te veranderen, je hoeft niet anders te zijn!!

De eerste stap die je daarbij gaat zetten bestaat er uit om contact te maken met de realiteit en te realiseren van ‘wat is’.

Je ervaart b.v. lichamelijk een gevoelservaring, sensaties, zoals aan de ene kant van het spectrum ‘niets’ (ik voel niets), strakheid, verkramping, pijn, tot aan de andere kant van het spectrum warmte, straling, losheid of ontspanning. Maar de ene kant van het spectrum is niet beter of slechter dan de andere kant!

Realiseren van ‘wat is’, is een begin van erkenning en gaat vooraf aan acceptatie van ‘wat is’.
Het is het begin van het einde van de innerlijke strijd in jezelf.
Het is het begin van vrede, rust en stilte in jzelf.

Misschien ga je ontdekken dat je verkramping op dit moment niet anders kan in jouw situatie. Dat geeft al acceptatie en ontspanning.

Misschien ga je ontdekken dat er nu andere opties mogelijk zijn, opties die je niet had als kind.
Je kan de kracht van intrekking en jezelf inhouden dan gebruiken om je te gaan uiten (naar buiten brengen).

Ben jij toe aan deze stap?
Ben jij er aan toe en moedig genoeg om de angsten in jezelf onder ogen te gaan zien?

 Bel mij als je zo ver bent, ik ben er dan voor jou!

Mark ten Seldam heeft ruim 30 jaar ervaring als Mindfulle Fysiotherapeut, 20 jaar ervaring als Osteopaat en Cranio-Sacraal therapeut en 10 jaar ervaring als Zijnsgeorienteerd begeleider. 
Hij heeft het derde jaar van de Grinberg Methode afgerond. Drie jaar lang volgt hij in Oostenrijk, onder leiding van Avi Grinberg himself, de opleiding tot Grinberg praktitioner.
Vraag jij je af of deze methode iets voor jou is? Bel mij even of vul je vraag in op de contact pagina.