Nieuw bij InnerChange

Blijvend van je pijn af?   Ja, dat kan!

Definitief van je chronische klacht afkomen is mogelijk als je de oorzaak hiervan weet en deze leert aanpakken.
Vraag: weet jij wat de belangrijkste oorzaak is van lichamelijke klachten die al langer dan twaalf weken aanhouden?

Antwoord:
Aan de éne kant blijkt dat de oorzaak van veel chronische pijn en andere aanhoudende klachten multifactorieel: verschillende medeoorzaken spelen tegelijkertijd een rol.

Aan de andere kant blijkt keer op keer dat er - tussen de verschillende medeoorzaken - één prominente kernoorzaak is die er uitspringt:
Het onbewust onderdrukken van negatieve gevoelens is een belangrijke veroorzaker van aanhoudende klachten.

Dat heb ik gemerkt in mijn 40-jarige loopbaan als Fysiotherapeut, Osteopaat en Grinberg practitioner maar ook in de wetenschappelijke literatuur wordt hier steeds meer vanuit gegaan.

Anders gezegd:
Aanhoudende pijn is meestal het resultaat van te weinig aandacht hebben voor jezelf!
Als je verder leest snap je hopelijk waarom ik dit zo zie.

Gevoelens als richting aanwijzers?

Ik beschouw gevoelens en emoties als richtingaanwijzers!

Een positief gevoel geeft aan dat aan voor jou belangrijke behoeftes, verlangens of waarden in voldoende mate is voldaan.

Een negatief gevoel geeft aan dat er in onvoldoende mate is voldaan aan jouw waarden, dromen, verlangens en behoeften.

Vaak begrijpen we niet goed waarom we een bepaald gevoel hebben en als je het niet kunt begrijpen dan nemen velen hun gevoel niet meer zo serieus

Maar negatieve emoties en gevoelens zoals pijn kunnen een belangrijk feedback mechanisme worden als je begrijpt dat ze jou wijzen naar iets in jou en naar iets van jou dat belangrijk voor je is!

Emoties en gevoelens wegstoppen is dan net zoiets als autorijden zonder gebruik te maken van je instrumentenpaneel.

En zowel met autorijden maar ook in het dagelijkse leven is het hebben van een gevoel van veiligheid een zeer belangrijke factor voor veel mensen.

Wat je niet in de gaten hebt kun je ook niet oplossen

Mijn patiënten vertellen mij:
- Ik moet mij staande houden
- Ik wil de ander niet kwetsen
- Ik wil niet van de aarde afvallen
- Ik voel mij breekbaar en eenzaam
- Ik wil niet zwak zijn
- Ik wil niet voelen dat er een brok in mijn keel zit
- Ik wil niet voelen dat er een steen op mijn maag drukt
- Ik wil niet voelen dat er een brok in mijn keel zit
- Ik wil niet voelen dat ik gevoelsmatig 'vast zit
- Ik wil niet voelen dat ík mij gevangen voel
- Ik wil niet dat mijn hoofd de hele tijd 'aan' staat
- Ik wil niet voelen dat ik mij zelf niet meer ben
- Ik wil niet voelen dat ik zo moe ben
- Ik slik liever alles weg en doe net alsof het (probleem) er niet is
- Ik wil die last op mijn schouders niet voelen

Velen hebben niet in de gaten dat er iets schort aan hun fundamentele behoefte aan veiligheid in hun leven.

Maar als je geleerd hebt om ongewenste emoties weg te blokkeren dan leidt dit helaas niet tot méér controle over jezelf, maar het heeft tot gevolg dat je óf lichamelijke klachten in stand houdt maar het kan ook zijn dat deze klachten hierdoor zelfs zijn veroorzaakt!

Ik denk dan aan aanhoudende lichamelijke klachten als:
- spier en gewrichtspijnen:
- wisselend nekpijn, 
- kaakpijn,
- hoofdpijn,
- duizeligheid,
- schouderklachten,
- druk op je borst,
- ontregelde ademhaling,
- buikpijn,
- lage rugpijn,
- bekkenpijn,
- knieklachten,
- fibromyalgie,

Maar ook aanhoudende klachten als:
- Je twijfelt continu over alles en over jezelf
- Je voelt je onzeker over jezelf en over je acties
- Je hebt een gebrek aan energie,
- Je wordt niet uitgerust wakker en de kwaliteit van je slaap is matig, 
- Je geheugen laat je soms in de steek: het is lastiger om 'lijstjes' in je hoofd te kunnen onthouden,
- Je voelt je eenzaam en alleen
- Je voelt je breekbaar
- Je wordt hypergevoelig voor je omgeving
- Je voelt je snel emotioneel en het lukt je niet meer dat te onderdrukken


Ik vermoed, dat iedereen deze klachten wel eens heeft in meer of mindere mate, maar als ze langer dan 12 weken aanhouden en de klachten je gaan beperken in je leven, dan speelt er ook iets fundamenteels!

De belangrijkste oplossing die leidt tot herstel is dan om, naast de lichamelijke aanpak, deze verdrongen emoties bewust te maken, te voelen en te ´gebruiken´.

Want herstellen kun je zelf en doe je zelf !! (Je mist op dit moment alleen wat kennis en tips 🙂 )

"Ik snap het maar, tegelijkertijd is het vaag"

Als ik dit verhaal vertel aan mijn patiënten kan krijg ik bijna standaard als antwoord: "Dit geldt niet voor mij. Ik heb een prima jeugd gehad" of "Ik vind het maar vaag".

Omdat het blokkeren van emoties onbewust gebeurt, weet je ook niet of mijn verhaal klopt of niet.
Pas achteraf na een sessie of een masterclass kun je merken of e.e.a. ook voor jou speelt en in welke mate het dan speelt.
Omdat het dus vooraf bewust niet merkbaar is, vinden veel mensen het maar 'vaag' want ze kunnen zich er niks bij voorstellen.

Ik begrijp dat, het is eigenlijk ook 'vaag'. Gevoel is, net als alle andere zintuiglijke ervaringen, kun je alleen voelen of proeven of ruiken maar niet verklaren.

Gevoel wordt pas concreet als je zintuigelijk ervaart dat je negatieve gevoelens de kop indrukt.
Vervolgens gaat het erom hoe je dat doet en later hoe je dit kunt veranderen.

Het vraagt dus moed om hiermee aan de slag te gaan met iets wat 'vaag', onbekend, onbegrijpelijk en nieuw is.

Waarom zou je gevoelens eigenlijk willen vermijden?

Heb jij je wel eens afgevraagd waarom het nodig zou zijn om gevoelens weg te stoppen?

Ik ga er van uit dat de basis voor het omgaan met emoties gelegd wordt ergens in je jeugd, zo tussen de conceptie en 7 jaar oud in.
Van de periode 0-4 jaar hebben de meeste mensen die ik ken weinig tot geen bewuste herinneringen.

Het komt inderdaad voor, maar de meeste mensen die hier komen hebben géén ernstige trauma's meegemaakt zoals mishandeling, seksueel misbruik door familie, pesten thuis of op school, een ongeval of operaties e.d.

Vaker blijkt dat de zwangerschap problematisch was, of dat iemand in de couveuse gelegen heeft, of dat je als kind het blokkeren van gevoelens imiteert omdat je moeder of vader dat ook doen.
 
Maar het kan ook zijn dat een broertje of zusje veel aandacht vroeg en kreeg b.v. omdat deze ziek was.
Vanuit het volwassen perspectief is er 'weinig' aan de hand maar als kind heeft het vaak dramatische effecten en kun je je o.a. ongewenst gaan voelen, als een of meerdere ouders in emotioneel opzicht niet in voldoende mate beschikbaar voor je zijn.

Want hoe is het voor een meisje of jongetje van 1 jaar oud dat geconfronteerd wordt met een moeder die van slag is omdat haar vader of moeder ernstig ziek is?
Een kind snapt niet dat moeder erg veel zorg heeft om haar ouders of dat ze stress ervaart in de relatie met haar man?
Een kind merkt wel op dat het niet de mate van aandacht krijgt die het wil en, omdat kinderen egocentrisch leven, denkt het dat de schuld hiervoor dus bij zichzelf moet liggen. 

Ik denk dat de meeste kinderen van 1 jaar oud daar niks van begrijpen, en juist omdat ze er niks van begrijpen maar wel van alles voelen ervaren ze onveiligheid.

Als kind moet je dus zowel het nare gevoel als de gebeurtenis zelf met de veroorzakers 'uit de herinnering' onderdrukken en mentaal 'wissen' uit je bewustzijn. 

Hoe onderdrukt een kind onwenselijke gevoelens?

Als je je onveilig voelt of je merkt dat de omgeving onheldere verwachtingen van je heeft, dan geeft dat stress.
 
Dat leidt tot een activatie - of een rem van je stress-systeem.

Bij activatie zullen kinderen reageren door te huilen (huilbaby's) of 'driftig' of 'druk 'te worden.

Bij rem of de-activatie van het stress systeem worden veel kinderen 'stil' en gedragen zich als 'gemakkelijke' of 'volgzame' kinderen of ze leren 'pleasen'.

Wanneer de 'rem' maximaal is, schakelen kinderen mentaal af.
Dit is in mijn ogen de oorzaak dat veel kinderen last hebben van het z.g. 'empty memory syndroom'. Ze weten voor hun 7e levensjaar weinig meer exact te herinneren.

Door hun eigen bezorgdheid zien de meeste ouders niet dat er iets aan de hand is met hun kind.

Als ze het wel zien zijn ze niet in staat om het kind te kalmeren, te koesteren en te laten weten dat het kind huilt omdat het b.v. angst ervaart en dat kun kind zich geen zorgen hoeft te maken.
Veel ouders zijn niet in staat om te geloven en te spiegelen 'dat het goed komt' en dat zij er voor het kind zullen zijn.

Een kind reageert intuïtief en in eerste instantie lichamelijk.
Als een baby schrikt houdt het zijn adem in en verstrakt.
De freeze is dus de eerste reactie van een baby.

Maar als je goed oplet zie je dat naast de buik vaak ook armen, en benen strak gezet worden.  We zetten spieren, pezen, gewrichten en de ademhaling vast om negatieve emoties te bedwingen.
 
Als kind ga je 'weg' uit je lijf en je komt in je 'hoofd terecht en je wordt hypersensitief en hyperalert op je omgeving.

Op latere leeftijd zie je meer het wegrationaliseren van gevoel (gevoel is vaag) omdat de gebeurtenis te veel, te pijnlijk of te schaamtevol is om te erkennen.

Maar ook oude - vaak onbewuste - denk- en beweegpatronen en overtuigingen die je hebt over van alles en nog wat blijken een effect te hebben op je lichaam.

Kortom:
Er gebeurt van alles in je lichaam dat jezelf niet of nauwelijks opmerkt maar dat wel waarneembaar is voor anderen !

De reden waarom ik intensieve trajecten aanbiedt:

Niemand voelt, denkt of leert op dezelfde manier.
Het vraagt maatwerk als ik je ga begeleiden.

Daarbij doen 'slimme mensen soms domme dingen omdat ze hun brein onvoldoende kennen' volgens neuropsychiater Theo Compernolle.

Het vraagt TIJD en INTESITEIT om nieuwe breinverbindingen te leggen en om te leren ervaren dat er een werkelijkheid is die veel ruimer en open is dat je tot nu toe oor mogelijk hebt gehouden.

Het vraagt tijd om in te zien dat je 'de domme dingen' wel zelf veroorzaakt maar dat je dat onbewust doet en dat je leert stoppen met zelf beschuldiging.

Het vraagt tijd om je bewustzijn te verruimen en om de angst die daar mee gepaard gaat op te leren vangen.

Het vraagt TIJD om stil te staan bij wat er in je leeft en het vraagt TIJD om te leren verdiepen wat je voelt. Het vraagt tijd om te leren ervaren wat jou 'triggert' in de buitenwereld.

Het vraagt TIJD om je klacht in een breder perspectief te kunnen zien dan je tot voor kort deed.

Het vraagt INTENSITEIT of hiermee voor 100% aan de slag te gaan als je daarvoor kiest omdat je in je leven niet meer door wil gaan zoals je dat tot voor kort deed. 

Je weet niet wat je niet weet en ik weet ook niet wat jij niet weet. Wel is het zo, dat je kunt leren voelen dat er invloed is van je gedachten en van je omgeving op je lichaam. Je kunt ook leren invoelen in hoeverre verschillende factoren van invloed zijn op je pijnklacht. Niet dat die relatie één op één te leggen is, maar je kunt er mee leren 'sturen' als je het bewust wordt. 

De reden waarom ik intensieve trajecten aanbiedt:

Dat lukt het beste met een intensief programma.

Een programma waarin een gedegen voorbereiding zit, één of meerdere dagen een privé masterclass met mij en een effectieve afronding. (Je klacht is tenslotte ook niet in een dag ontstaan en kan meestal ook niet met één of een paar behandelingen van 30 minuten worden weggenomen).

Ik biedt verschillende nieuwe intensieve trajecten aan waarbij ik je de mogelijkheid geef om b.v. een halve of een hele dag lang met mij te werken en waarbij je 100% mijn aandacht krijgt.

Dat kan bij jou thuis zijn of in mijn praktijk maar ook op een mooie locatie

Heb jij interesse in een intensief programma met mij, mail mij dan om de mogelijkheden te bespreken.

Bewustzijn = "Je weet het pas als je het doorhebt" 

Helaas kun je niet leven in “het hier en nu” als je lichamelijk nog ‘vastzit’ in het verleden. Als je bezig bent met ‘oud zeer dat nog pijn doet’ reageer je vanuit oude overlevingspatronen. Je bent present (aanwezig) of je bent het niet volgens Shakespeare.

Vertragen en geduld ontwikkelen spelen een belangrijke rol. als je los wilt komen van je verleden. Vertragen helpt om meer bewust te worden van wat er in je lichaam gebeurt en of ‘dat wat je ervaart’ iets betekent t.a.v. van belangrijke waarden en verlangens die je hebt.
Tegenwoordig is er een ander populair woord voor vertragen en aandachtig in dit moment zijn: Mindfull zijn.
 
Ik merk dat veel mensen actief proberen om Mindfull aanwezig te blijven. Ze vergeten echter dat er een reden is dat je ‘afwezig’ bent. Deze oorzakelijke reden heet ´trauma´. Opmerkelijk genoeg is het echter niet noodzakelijk om achter de oorzaak van je trauma te weten te komen!

Ik kies voor de route om met de triggers en de gevolgen van trauma te werken en de spijker in de band te gaan zien, in plaats van de band te plakken en de spijker niet op te merken.
Natuurlijk kan een vraag je terugbrengen in het verleden, en daar leer ik je mee werken, maar het is niet nodig om te gaan graven en te spitten in je verleden!
 
Als je op de een of andere manier “afwezig” bent, gebeurt er iets in je lichaam. En er gebeurt ook iets, meestal op onbewust niveau, in je omgeving (de reden/de trigger).
En als er iets gebeurd in je lichaam en je energiesysteem is dat ook voelbaar voor anderen! Het blijft niet exclusief in jou. Je bent niet afgescheiden van de wereld om je heen.

Veel mensen vinden dat een eng idee. Maar je leraar maakt daar juist gebruik van en spiegelt je wat hij aan je opmerkt. Niet om macht over je te krijgen, niet om iets van je te gaan verwachten, niet om je te manipuleren in de richting van zijn eigen overtuigingen, niet om je afhankelijk te maken of om je afhankelijk te houden.

Nee, je leraar vindt het juist leuk om je iets te leren waar hij/zij zelf ook tegen aan liep en dat hij/zij heeft overwonnen. Hij/zij staat naast je en vindt het leuk om zijn/haar inzichten door te geven. En aangezien iedere leraar ook weer uniek is, krijg je dus van iedere leraar andere feedback.
Naar mate je vordert op je pad, kun je zien dat iedere situatie en ieder mens je leraar kan zijn! En dat jij ook weer een leraar of voorbeeld voor anderen kunt zijn!

"ik wil het zelf kunnen", maar de meeste mensen kunnen zichzelf niet effectief helpen: spanning waar je langdurig aan gewend bent, ervaar je niet meer in je lichaam. En als je wel iets waarneemt label je het anders (dan ik als trainer) en denk je meestal `mijn lichaam moet luisteren`.

Wanneer je leraar je in voldoende mate ‘juist’ spiegelt, ga je jezelf herkennen in dat aspect en voel je je begrepen. De meeste mensen voelen zich enorm opgelucht en ontspannen als ze zich gezien en begrepen voelen door hun leraar … eindelijk!

En met dit fijne opgeluchte gevoel, durft de student zichzelf vaak stapje voor stapje verder te openen en ontvankelijk te zijn en zichzelf te gaan verkennen, op weg naar manifestatie van “100% jezelf” zijn. Traumatransformatie noem ik het.

Ben jij van mening dat je gezondheid het allerbelangrijkste is dat je hebt?

Body learning

Voor deze ziens en werkwijze die zich op het lichaam richt, is eigenlijk geen goede Nederlandse term te vinden.

In het Engels vind ik ‘Body-learning’ een ‘to the point’ woord. Als ik het vertaal als “Lichaam-leren” resoneert dat nog niet zo bij mijzelf.
In Nederland lees ik regelmatig de termen: lichaamsgerichte therapie, lichaamsgeoriënteerde therapie of lichaamswerk.

Zelf gebruik ik op dit moment de term non-duaal lichaamswerk om aan te geven dat het geen therapie is en dat de start ligt bij de zorgeloosheid en ongecompliceerdheid van het non-duale perspectief. Van daar uit leer ik de student de aandacht te richten op zijn/haar lichaam. 

Ik ben in 1984 afgestudeerd als fysiotherapeut. Ik miste in de fysiotherapie vooral het intuïtief werken en het ontbreken van erkenning van de waarde van je eigen ervaringen en het gevoel. Dat zou je tegenwoordig practise based evidence noemen.

Dat was het begin van een spontane zoektocht waarbij ik vanaf 1984 elk jaar onafgebroken opleidingen cursussen gevolgd heb. De opleidingen die ik koos waren opleidingen waar ervaringsgericht gewerkt werd, waarbij je ook zelf regelmatig op de tafel lag als student en het waren opleidingen die mij energie gaven en die ik leuk vond, hoewel ik soms tegelijkertijd ook dacht "dit leer ik nooit". Na elke cursus dacht ik; “dit is mijn laatste opleiding” en elke keer kwam ik dan weer iets leuks tegen.

Omdat de meeste cursussen en trainingen niet binnen het beroepsprofiel van de fysiotherapie vielen  en ik beroepsmatig toch mijn competenties wilde benutten, ben ik in 1989 lid geworden van de LVNT.

Nu ben ik 65 jaar oud en voel me toch jong en ik denk er nog niet aan om met pensioen te gaan. Ik doe in november 2022 de laatste advanced training bij Avi Grinberg (trauma course). Ik heb (nog) niks nieuws op het oog, maar als er een leuke cursus voorbij komt denk ik niet dat ik die laat passeren.

Mijn favoriete groep studenten zijn vrouwen tussen 30-50 jaar die last hebben van lichamelijke klachten, of stress, die steeds terugkeren of die maar niet over gaan.
Hoewel deze vrouwen zichzelf (nog) niet zo zien, zijn het vaak hoog-sensitieve vrouwen. Velen hebben moeite met dominant gedrag van anderen en slaan dan gevoelsmatig ‘dicht’. Ze verkrampen, of gaan zich ‘dom’ voelen.

Vaak is dit terug te voeren tot trauma’s en problemen met hechting in de vroege jaren (0-5jr).
Je kan je dan nog niet effectief verbaal uiten, of je kan het wel maar er volgen dan sancties, dus je begrenst jezelf op een nom-verbaal niveau door spieren aan te spannen en een houding aan te nemen of door te vermijden.

Afgelopen week behandelde ik nog een vrouw voor rugklachten na een val met de fiets. Ik merkte dat ze haar rechter been licht aangespannen hield. Maar haar been was niet pijnlijk, noch haar rug. Toen ik haar been vanuit de knie zachtjes begon te schudden kwam er ineens een oude herinnering op: "wiebelkont, zit nou een stil" werd er vroeger op de lagere school al ingeprent. Ze zorgde dat ze niet meer wiebelde, en hield onbewust haar been en rug bijna continu licht aangespannen. Logisch dat het herstel langer duurde dan verwacht. 

Uitgangspunten Body-learning

Ik heb een onproblematische, non-duale visie:
er is niks dat gerepareerd, geheeld, geuit of afgemaakt hoeft te worden in jou of aan jou (al gebeurt dat soms wel). Er is niks mis met je. Je bent al ‘compleet’ en ‘heel’ met al je problemen, klachten en kwaliteiten.

Herstel van gebeurtenissen vanuit het verleden, ’sleutelen’ aan jezelf, integreren/verbeteren van oude reacties in je levensverhaal is hier niet nodig (al gebeurt dat soms ook spontaan).
 
Door te starten vanuit verbinding en heelheid - die al in jou aanwezig is - , kun je je reacties gaan herkennen, erkennen en accepteren. Daarmee kun je bepaalde zaken die jou nu storen, op een nieuwe-, frisse manier anders gaan aanpakken.

Dit is anders dan de duale visie, waarin er een "ik" is, afgescheiden van een "ander". Waarin er een continue tweestrijd gaande is in jezelf. Waarin een bekend uitgangspunt is dat het altijd 'beter' kan en er een 'probleem' is dat opgelost moet worden. 

Je lichaam als instrument

Ik kan aan jouw lichaam voelen of je in ‘je hoofd zit’ of ‘in je lijf’. Als je hoofd en voelsprieten altijd ‘aan’ staan, krijg je op de lange termijn stugge en harde plekken in je spieren of inwendige organen, dit vaak gecombineerd met klachten van pijn of angst.

Hardheid of stress in je lichaam betekent op onbewuste wijze een uiting van: “Nee, ik wil dit niet”, “ga weg”, “doe voorzichtig”, “stop”, “overheers mij niet” of “ik wil eerst uitleg”. Deze lichamelijke reacties zijn een beschermingsreactie tegen onwenselijk gedrag van anderen zoals dominantie, maar ook tegen gevoelens als schrik, eenzaamheid en verdriet.

Toch geloven de meeste mensen die ik in mijn praktijk zie, dat hun lichaam hen in de steek heeft gelaten. Dat komt omdat veel beschermingspatronen een onbewust fundament hebben in de leeftijd van 0-7 jaar. Verder ben je zo aan je verdediging gewend, dat deze normaal voor je is. Het valt niet meer op, tot je op een moment in je leven ‘vastloopt’.

Ik zie vaak mensen die strijden tegen hun gevoel, b.v. met gedachten als “ik moet sterk zijn” of “ik moet de controle houden”. Hoewel deze reacties begrijpelijk zijn vanuit de historie, is zo’n reactie nu onhandig. Dit omdat je: a) niet meer weet dat je je beschermt en b) niet meer bewust weet waartegen je je beschermt. Als je vastloopt, zit je als het ware gevangen in een oude bevriezings- of vluchtreactie.

Ik luister naar jouw lichaam zoals naar een instrument. Ik luister met mijn handen, ik luister met mijn ogen en ik luister met mijn aanwezigheid naar jou en ik spiegel jou wat ik voel en ervaar, zodat je je bewust kan worden van de verschillende aspecten van stress die zich uiten in je lichaam.
Als ik jou kan leren om te ‘luisteren’ naar je lichaam is m.i. de belangrijkste stap gezet.

Toch blijkt het - op onbevangen wijze - luisteren naar je lichaam nog best moeilijk voor veel mensen.
Mijn cliënten maken regelmatig bezwaar als ik hen uitleg geef over oude verdedigingspatronen die ontstaan zijn in de jeugd. Ik krijg regelmatig als antwoord: “maar ik heb een prima jeugd gehad, met fijne liefhebbende ouders” of “ik heb nooit iets ergs meegemaakt” en “ik ben niks tekort gekomen in mijn jeugd”.

De psychiater Bessel van der Kolk legt in zijn boek “the body keeps the score” uit, dat bij iedereen sporen terug te vinden zijn in het lichaam, die te maken hebben met gebeurtenissen uit het verleden. Soms door ingrijpende gebeurtenissen maar veel vaker veroorzaakt door het imiteren van overlevingspatronen van je eigen ouders waar zij mee worstelden. Als kind begrijp je de stress van je ouders niet maar je voelt het wel!

Vergoedingen

Deze intensieve trajecten moet je zelf betalen. In sommige gevallen komt het echter ook voor dat je werkgever dit traject betaald.

klik  hier om de folder in PDF formaat te openen.