Uit Balans?

Voel jij je uit balans?

De mensen die hier komen voelen zich meestal ´uit balans´. Ze hebben last van terugkerende of aanhoudende lichamelijke klachten (ALK) en ervaren over het algemeen een gebrek aan energie. In dit artikel ga ik in op hoe je je energie ongemerkt kwijt raakt, maar ook hoe je moeiteloos (gratis) bij kunt tanken.

Ben jij te streng (hard) voor jezelf?

Als ik met mijn vingers tegendruk voel van de spieren van de patiënt die ik aan het masseren ben, dan vraag ik quasi nonchalant “doet het pijn”? 

Als antwoord beluister ik dan geregeld: “Nee”,… “Ja”…, “het valt wel mee”,… “ nou misschien een beetje”.

Dit alles binnen 5 seconden achter elkaar uitgesproken. Hoe kunnen deze wisselende antwoorden zo snel achter elkaar gegeven worden, vraag ik mij dan af.

Je bent (te) streng voor jezelf

Ik weet dat pijn en angst voor de meeste mensen – in ieder geval geldt dat voor mij -  onwenselijke gevoelens zijn.

We zijn bang voor pijn en we hebben niet geleerd in onze jeugd hoe we er mee moesten omgaan.
Ook nu als volwassenen weten we niet zo goed hoe je met pijn en de angst kan omgaan. En dat merk ik aan de tegenstrijdige antwoorden die ik beluister.

Tegenstrijdig: kennelijk zijn we verdeeld van binnen én zijn er delen in strijd met elkaar.
Als ik aan mijn patiënt zeg, dat ik geloof dat de massage te pijnlijk was en ik vraag de patiënt om een reactie waarom diegene er niets van zegt, dan krijg ik als verklaring vaak iets in de trant van:
“ik dacht het zal wel nodig zijn”,
“u zult wel weten wat u doet”,
“ik moet maar even volhouden”,
“ach, even doorzetten”,
“ik moet niet piepen”,
“ik moet niet zeuren”.

Als je lichaam NEE zegt

Het lijkt alsof het verbaal aangeven van je grenzen voor veel mensen lastig is. Het lijkt alsof we onze eigen wijsheid hebben uitbesteed aan anderen en dat we zijn gaan geloven dat zij wel in voldoende mate rekening met ons zullen houden.

Het non-verbaal aangeven van grenzen gaat – weliswaar onbewust – in mijn ogen echter uitstekend. Je lichaam reageert uiterst efficiënt, b.v. door het aanspannen van spieren. Met aanspannen 'zegt' je lichaam NEE.

Dan reageer je vanuit een soort oer-besef. Je kan het duidelijk waarnemen bij baby’s. Ze verstrakken hun lijf, ze houden hun adem in, ze reageren met beweging en soms maken ze daarbij geluid.

En het maakt niet uit of het ongemak een zuchtje wind is, een mug, een hard geluid of een echte lichamelijke pijn.
Ze reageren om van de pijn af te komen en streven – zij het onbewust – naar balans.
Baby’s zoeken daarbij trouwens ook nog met hun ogen en stem steun en hulp van de omgeving.

Je bent geleidelijk aan iets vergeten

Wat vanuit het verleden maakt dan, dat je als volwassene niet meer zo adequaat reageert?
Wat heeft ervoor gezorgd dat het lijkt alsof je je gevoeligheid en vaak ook je hoog sensitiviteit bent vergeten?
Nou, dat proces, dat meestal geleidelijk aan verloopt heet: verleden en opvoeding.

Ten eerste blijken vele patiënten van mij in hun jeugd bepaald gedrag van hun ouders te hebben geïmiteerd of gekopieerd. En met dat imiteren, krijg je als het ware ook je ouders hun binnenwereld met overtuigingen t.a.v. angst en pijn binnen. Een soort paard van Troje. 

Ten tweede zijn velen geconditioneerd (gemanipuleerd) door middel van angst voor straf en angst voor vernedering.

Dit, zodat je leert om te gehoorzamen, leert om te volgen, leert om niet ´lastig´ te zijn. Is het thuis niet gebeurt, dan wel later op school!

Waarom geloof je wat je in je verleden hebt gehoord?

Niemand was echt geïnteresseerd in jouw individuele behoeften, waarden en kwaliteiten. Je moest voldoen aan de normen van de maatschappij die draaien om: tijd, kracht, prestatie, perfectie, andere mensen en controle.

Aldus hebben velen van ons die boodschappen geïnterpreteerd en soms gehoord als: stel je niet aan, zeur niet, je moet flink zijn, je mag niet huilen, er is niets om bang voor te zijn. Wees geen watje, piepert, softie, eitje etc.

 In de leeftijd van 0-6 jaar is het fundament gelegd waarmee je nu als volwassene omgaat met situaties waarin emoties en pijn een rol spelen.

De strijd die niet gewonnen kan worden

Op deze manier zijn de meeste van ons verzeild geraakt in een innerlijke strijd.
De strijd die woedt tussen aan de ene kant de eigen behoeften en verlangens als b.v.
- liefde,
- respect,
- vrijheid,
- verbinding,
- zorgeloosheid
- gelijkwaardigheid,
- rechtvaardigheid,
- ervaren van tederheid,
- het kunnen uiten van emoties,
- willen spelen en plezier maken.

En aan de andere kant de fatsoenseisen van de omgeving, waarbij je moest voldoen aan – meestal rigide – en onbegrijpelijke normen, regels en verplichtingen.

En nu komt het SLECHTE bericht:

Het maakt niet uit welk deel er in jou wint!
Want het blijft een innerlijke strijd en JIJ als persoon verliest dus altijd!
 
Wat verlies je dan?
Je verliest je vrije wil,
je verliest je spontaniteit,
je verliest je levenskracht,
je verliest je energie,
je verliest je vitaliteit (veerkracht),
je verliest je passie,
je verliest je mening die anders is dan die van andere mensen.

Het eindresultaat van de strijd bevat altijd iets van moeheid, energieverlies en verhoogde spierspanning.
 
Bij de een resulteert dat in klachten als hoofdpijn, bij de ander in buikpijn, bij de volgende benauwdheid of druk op de borst, maar je kan je ook in emotioneel opzicht leeg gaan voelen, onzeker en apathisch.

Je kan al deze klachten als een aparte aandoening betitelen. Maar omdat er zoveel overeenkomsten zijn tussen de verschillende klachten, verzamel ik ze onder de noemer aanhoudende lichamelijke klachten (ALK, voorheen SOLK, daarvoor MOK, daarvoor 'functionele klachten', daarvoor 'conversie klachten', 'chronische klachten', psychosomatische klachten etc.). Elke twee-drie jaar verandert de benaming terwijl de aandoening hetzelfde blijft. 

Samengevat:
je verliest je individualiteit en de mogelijkheid om jezelf te balanceren. Je verspilt je energie en je raakt geleidelijk aan uit balans!

Kan ik mijn balans nog herstellen?

Het antwoord is gelukkig: ”Ja”!
Want er is niks mis met je, er is niks stuk!
Gratis bijtanken is zó eenvoudig dat je er over heen kijkt.
Maar het vraagt wel moed …

Energie en ontspanning komen vanzelf als je loslaat.
Maar loslaten is voor veel mensen erg moeilijk.
Loslaten vraagt om dapperheid, lef, durf of moed.
Loslaten voelt alsof je je veiligheid loslaat.
Want loslaten betekent ook

• erkennen hoe het met je is
• je hart openen
• oude pijn toelaten
• ervaren dat je je kwetsbaar en raakbaar voelt
  
  

Dat kan aanvankelijk voelen als vallen zonder vangnet,
Dat kan aanvankelijk voelen als oplossen in het water terwijl je niet kan zwemmen,
Dat kan aanvankelijk voelen als lopen op benen die je niet hebt,
Je kan wel iets, maar het voelt nieuw en onzeker.

Daarom vraagt 'loslaten', naast moed, ook kwaliteiten als nieuwsgierigheid, openheid en geduld.
 
Openheid en nieuwsgierigheid om de uitdaging aan te gaan om jezelf te veranderen.

En geduld om met kleine stapjes tevreden te zijn. Heb jij dit?

De drie stappen die je helpen om in balans te komen

In stap één leer ik je hoe je bewust – en actief - controle kunt krijgen op de energieverslindende processen als onbewuste contracties van spieren. De betekenis hiervan is vaak een onuitgesproken NEE tegen dominantie van anderen. Contracties zijn daarbij geleidelijk aan verworden tot een angst voor de angst. Je kunt controle leren krijgen over 'verse' angst.

In stap twee leer ik je hoe je bewust – maar nu passief en ontvankelijk -  hoe je je bevrijd van de energieverslindende strijd. Je leert moeiteloos op te laden. 'Gratis bijtanken’ noem ik het. En je leert en hoe je deze energie (angst) door je lichaam kunt laten stromen.

in de derde en laatste stap leer je afstemmen op de stilte. Het 'geklets' in je hoofd komt tot rust. Je ervaart het grote geheel, je ervaart ‘niet-weten’. Je maakt op een bepaalde manier eigenlijk contact met je ziel en wat je wil. Sommigen spreken van je 'bestemming'.

Als je je hiermee verbind, kun je de energie van alle delen in je, inzetten voor je levensdoel.
Je hebt nu een helikopter view ontwikkelt, die je verder kan gebruiken in het plannen van je leven.

Vergoedingen

Het liefste werk ik met mensen die bereid zijn om mij uit hun eigen portemonnee te betalen.  Dan is er een hoge motivatie, van beide kanten. Dit komt de intensiteit van het leerproces ten goede.
Maar ik weet dat niet iedereen in een positie verkeert waarbij dat mogelijk is. Gelukkig hebben veel mensen daarvoor een verzekering afgesloten.

Als jouw zorgverzekeraar de LVNT als beroepsvereniging erkend, dan is het zeer waarschijnlijk dat de hier gegeven begeleiding vergoed wordt. De mate van vergoeding is echter afhankelijk van het door jou gekozen aanvullende pakket voor Alternatieve geneeswijzen.

Daarnaast zijn er ook veel werkgevers bereid om bij te dragen aan het herstel van jouw welzijn als je op het werk minder functioneert of vastloopt. 
Informeer hiernaar bij de afdeling P&O of HR.

Heb je nog vragen, dan kun je altijd bij mij terecht, zowel telefonisch als per Email.