Voel jij je onbegrepen door je omgeving? Er is niks mis met jou!

Voel jij je onbegrepen door je huisarts of omgeving?

Heb jij al geruime tijd lichamelijke klachten die je hinderen in je leven én heeft je behandeling wisselend of onvoldoende resultaat?
 
Voel jij je hierbij voldoende serieus genomen of voel je je eerder onbegrepen?
Het is m.i. één van de grootste factoren van stress als je je niet in voldoende mate begrepen voelt door je huisarts, partner, familie e.d. Het leidt tot gevoelens van verdriet, onzekerheid, eenzaamheid en minderwaardigheid (je 'dom' voelen).

Je zoekt een oorzaak voor je klacht en daar is een oplossing voor, volgens onderstaande personen. Een vette eeuw geleden dachten pioniers al na over de relatie tussen lichaam-geest-ziel, of over de relatie tussen emoties en cognities.

Frederick Alexander  1869-1955
William Reich                1897-1957
Alexander Löwen        1910-2008
Al Pesso                            1929-2016
John Upledger              1932-2012
Franklyn Sills                 1947-
Avi Grinberg                  1955-
Gabor Maté                   1944-
Bessel van de Kolk     1943-

Bovenstaande mensen, en met hen vele anderen, weten dat je een mens niet slechts kan onderverdelen in een lichaam of geest. Ze weten dat er veel meer is dat speelt, ook al is het niet altijd te begrijpen.
Ondanks dat ieder een eigen en unieke werkmethode heeft ontwikkeld, hebben ze toch veel overeenkomsten.

Zie jij jezelf als student of ben je liever patiënt?

De eerder genoemde personen zijn allemaal empathische en charismatische mensen die werken met mensen. Hun focus ligt daarbij vooral op het lichaam.

Naast hun verstand gebruiken ze vooral liefde en hun intuïtie in de begeleiding van mensen met pijn en angst.
Het zijn allemaal pioniers die weten dat je lichaam een schat aan geheime informatie bevat, maar dat die schat als het ware eerst moet worden uitgepakt.

Ze beschouwen mensen met klachten niet als patiënten maar zien ze eerder als studenten die slechts informatie missen om vooruit te komen. Er is echt niks mis met jou!

Ze zijn niet bezig met het stellen van diagnoses, want ze weten dat niemand geoordeeld c.q. veroordeeld wil worden. Ze draaien ook geen behandel protocol af want ieder mens is uniek en wil als zodanig behandeld en begrepen worden.
 
Loop je ergens tegen aan, of zit je gevoelsmatig ‘vast’,  dan gaan ze er van uit dat je ergens je autonomie en authenticiteit hebt verloren. Je bent het contact met jezelf kwijtgeraakt. Daarbij vermoed ik dat elke van deze pioniers ook uit eigen doorleefde ervaring spreekt.

De meeste mensen willen van nature leren, maar durven niet meer! Voor hen is een oplossing mogelijk!
Want er is een enorme angst om ‘gek’ of ‘dom’ gevonden te worden of om er niet bij te horen. Iedereen heeft in zijn verleden met afkeuring, vernedering en uitsluiting te maken gehad.
 
We vinden het normaal dat iedere sporter een coach heeft. Maar ten aanzien van jezelf of je functioneren vinden veel mensen dat ‘lastig’ of ‘moeilijk’ om te accepteren. "ik ben toch niet gek", want je hebt het vertrouwen in mensen verloren en de conclusie getrokken dat  “ik moet het zelf toch kunnen”.
Om de clou alvast te verklappen: mensen zijn het meest bang voor mensen! (althans de mensen die ik zie in mijn praktijk).

Naast hun verstand laten de eerder genoemde pioniers, ik noem ze leraren, vooral hun ‘hart’ (ziel), gevoel en aanraking meespelen om hun ideale student te trainen (helpen).

Hun studenten zijn vooral mensen die moeite hebben om in spanende en uitdagende situaties helder te blijven. Daardoor hebben ze ook moeite om verbaal effectief te reageren vanuit hun eigen wijsheid.
Het zijn mensen die gevoelsmatig snel ‘dichtslaan’, lichamelijk verkrampen (steen in de maag), of zich ‘dom’ gaan voelen in bepaalde situaties. Vooral als het gaat om dominant gedrag van anderen.

In samenspel met de student is echter te achterhalen wat er nou precies gebeurt in een bepaalde situatie. Niet zozeer door het stellen van vragen die veel mensen als ‘graven’ of ‘spitten’ in het verleden ervaren, maar door de student via zijn/haar lichaam te betrekken, bij wat er in het ‘hier en nu’ gebeurt.

“De body keeps the score” zegt Bessel van der Kolk. “Je lichaam liegt nooit” zei haptonoom Ted Troost.  “Je lichaam is de spiegel van de ziel” schrijft Ansgal Rank. “Wanneer je lichaam Nee zegt” schrijft Gabor Maté. Ik denk dat er nog wel 100 titels te vinden zijn, die wijzen op de kostbaarheid die verscholen ligt in je lichaam.

Geduld blijkt goud waard

Helaas kun je niet leven in “het hier en nu” als je lichamelijk nog ‘vastzit’ in het verleden. Als je bezig bent met ‘oud zeer dat nog pijn doet’ reageer je vanuit oude overlevingspatronen. Je bent present (aanwezig) of je bent het niet volgens Shakespeare.

Vertragen en geduld ontwikkelen spelen een belangrijke rol. als je los wilt komen van je verleden. Vertragen helpt om meer bewust te worden van wat er in je lichaam gebeurt en of ‘dat wat je ervaart’ iets betekent t.a.v. van belangrijke waarden en verlangens die je hebt.
Tegenwoordig is er een ander populair woord voor vertragen en aandachtig in dit moment zijn: Mindfull zijn.
 
Ik merk dat veel mensen actief proberen om Mindfull aanwezig te blijven. Ze vergeten echter dat er een reden is dat je ‘afwezig’ bent. Deze oorzakelijke reden heet ´trauma´. Opmerkelijk genoeg is het echter niet noodzakelijk om achter de oorzaak van je trauma te weten te komen!

Ik kies voor de route om met de triggers en de gevolgen van trauma te werken en de spijker in de band te gaan zien, in plaats van de band te plakken en de spijker niet op te merken.
Natuurlijk kan een vraag je terugbrengen in het verleden, en daar leer ik je mee werken, maar het is niet nodig om te gaan graven en te spitten in je verleden!
 
Als je op de een of andere manier “afwezig” bent, gebeurt er iets in je lichaam. En er gebeurt ook iets, meestal op onbewust niveau, in je omgeving (de reden/de trigger).
En als er iets gebeurd in je lichaam en je energiesysteem is dat ook voelbaar voor anderen! Het blijft niet exclusief in jou. Je bent niet afgescheiden van de wereld om je heen.

Veel mensen vinden dat een eng idee. Maar je leraar maakt daar juist gebruik van en spiegelt je wat hij aan je opmerkt. Niet om macht over je te krijgen, niet om iets van je te gaan verwachten, niet om je te manipuleren in de richting van zijn eigen overtuigingen, niet om je afhankelijk te maken of om je afhankelijk te houden.

Nee, je leraar vindt het juist leuk om je iets te leren waar hij/zij zelf ook tegen aan liep en dat hij/zij heeft overwonnen. Hij/zij staat naast je en vindt het leuk om zijn/haar inzichten door te geven. En aangezien iedere leraar ook weer uniek is, krijg je dus van iedere leraar andere feedback.
Naar mate je vordert op je pad, kun je zien dat iedere situatie en ieder mens je leraar kan zijn! En dat jij ook weer een leraar of voorbeeld voor anderen kunt zijn!

"ik wil het zelf kunnen", maar de meeste mensen kunnen zichzelf niet effectief helpen: spanning waar je langdurig aan gewend bent, ervaar je niet meer in je lichaam. En als je wel iets waarneemt label je het anders (dan ik als trainer) en denk je meestal `mijn lichaam moet luisteren`.

Wanneer je leraar je in voldoende mate ‘juist’ spiegelt, ga je jezelf herkennen in dat aspect en voel je je begrepen. De meeste mensen voelen zich enorm opgelucht en ontspannen als ze zich gezien en begrepen voelen door hun leraar … eindelijk!

En met dit fijne opgeluchte gevoel, durft de student zichzelf vaak stapje voor stapje verder te openen en ontvankelijk te zijn en zichzelf te gaan verkennen, op weg naar manifestatie van “100% jezelf” zijn. Traumatransformatie noem ik het.

Body learning

Voor deze ziens en werkwijze die zich op het lichaam richt, is eigenlijk geen goede Nederlandse term te vinden.

In het Engels vind ik ‘Body-learning’ een ‘to the point’ woord. Als ik het vertaal als “Lichaam-leren” resoneert dat nog niet zo bij mijzelf.
In Nederland lees ik regelmatig de termen: lichaamsgerichte therapie, lichaamsgeoriënteerde therapie of lichaamswerk.

Zelf gebruik ik op dit moment de term non-duaal lichaamswerk om aan te geven dat het geen therapie is en dat de start ligt bij de zorgeloosheid en ongecompliceerdheid van het non-duale perspectief. Van daar uit leer ik de student de aandacht te richten op zijn/haar lichaam. 

Ik ben in 1984 afgestudeerd als fysiotherapeut. Ik miste in de fysiotherapie vooral het intuïtief werken en het ontbreken van erkenning van de waarde van je eigen ervaringen en het gevoel. Dat zou je tegenwoordig practise based evidence noemen.

Dat was het begin van een spontane zoektocht waarbij ik vanaf 1984 elk jaar onafgebroken opleidingen cursussen gevolgd heb. De opleidingen die ik koos waren opleidingen waar ervaringsgericht gewerkt werd, waarbij je ook zelf regelmatig op de tafel lag als student en het waren opleidingen die mij energie gaven en die ik leuk vond, hoewel ik soms tegelijkertijd ook dacht "dit leer ik nooit". Na elke cursus dacht ik; “dit is mijn laatste opleiding” en elke keer kwam ik dan weer iets leuks tegen.

Omdat de meeste cursussen en trainingen niet binnen het beroepsprofiel van de fysiotherapie vielen  en ik beroepsmatig toch mijn competenties wilde benutten, ben ik in 1989 lid geworden van de LVNT.

Nu ben ik 65 jaar oud en voel me toch jong en ik denk er nog niet aan om met pensioen te gaan. Ik doe in november 2022 de laatste advanced training bij Avi Grinberg (trauma course). Ik heb (nog) niks nieuws op het oog, maar als er een leuke cursus voorbij komt denk ik niet dat ik die laat passeren.

Mijn favoriete groep studenten zijn vrouwen tussen 30-50 jaar die last hebben van lichamelijke klachten, of stress, die steeds terugkeren of die maar niet over gaan.
Hoewel deze vrouwen zichzelf (nog) niet zo zien, zijn het vaak hoog-sensitieve vrouwen. Velen hebben moeite met dominant gedrag van anderen en slaan dan gevoelsmatig ‘dicht’. Ze verkrampen, of gaan zich ‘dom’ voelen.

Vaak is dit terug te voeren tot trauma’s en problemen met hechting in de vroege jaren (0-5jr).
Je kan je dan nog niet effectief verbaal uiten, of je kan het wel maar er volgen dan sancties, dus je begrenst jezelf op een nom-verbaal niveau door spieren aan te spannen en een houding aan te nemen of door te vermijden.

Afgelopen week behandelde ik nog een vrouw voor rugklachten na een val met de fiets. Ik merkte dat ze haar rechter been licht aangespannen hield. Maar haar been was niet pijnlijk, noch haar rug. Toen ik haar been vanuit de knie zachtjes begon te schudden kwam er ineens een oude herinnering op: "wiebelkont, zit nou een stil" werd er vroeger op de lagere school al ingeprent. Ze zorgde dat ze niet meer wiebelde, en hield onbewust haar been en rug bijna continu licht aangespannen. Logisch dat het herstel langer duurde dan verwacht. 

Uitgangspunten Body-learning

Ik heb een onproblematische, non-duale visie:
er is niks dat gerepareerd, geheeld, geuit of afgemaakt hoeft te worden in jou of aan jou (al gebeurt dat soms wel). Er is niks mis met je. Je bent al ‘compleet’ en ‘heel’ met al je problemen, klachten en kwaliteiten.

Herstel van gebeurtenissen vanuit het verleden, ’sleutelen’ aan jezelf, integreren/verbeteren van oude reacties in je levensverhaal is hier niet nodig (al gebeurt dat soms ook spontaan).
 
Door te starten vanuit verbinding en heelheid - die al in jou aanwezig is - , kun je je reacties gaan herkennen, erkennen en accepteren. Daarmee kun je bepaalde zaken die jou nu storen, op een nieuwe-, frisse manier anders gaan aanpakken.

Dit is anders dan de duale visie, waarin er een "ik" is, afgescheiden van een "ander". Waarin er een continue tweestrijd gaande is in jezelf. Waarin een bekend uitgangspunt is dat het altijd 'beter' kan en er een 'probleem' is dat opgelost moet worden. 

Je lichaam als instrument

Ik kan aan jouw lichaam voelen of je in ‘je hoofd zit’ of ‘in je lijf’. Als je hoofd en voelsprieten altijd ‘aan’ staan, krijg je op de lange termijn stugge en harde plekken in je spieren of inwendige organen, dit vaak gecombineerd met klachten van pijn of angst.

Hardheid of stress in je lichaam betekent op onbewuste wijze een uiting van: “Nee, ik wil dit niet”, “ga weg”, “doe voorzichtig”, “stop”, “overheers mij niet” of “ik wil eerst uitleg”. Deze lichamelijke reacties zijn een beschermingsreactie tegen onwenselijk gedrag van anderen zoals dominantie, maar ook tegen gevoelens als schrik, eenzaamheid en verdriet.

Toch geloven de meeste mensen die ik in mijn praktijk zie, dat hun lichaam hen in de steek heeft gelaten. Dat komt omdat veel beschermingspatronen een onbewust fundament hebben in de leeftijd van 0-7 jaar. Verder ben je zo aan je verdediging gewend, dat deze normaal voor je is. Het valt niet meer op, tot je op een moment in je leven ‘vastloopt’.

Ik zie vaak mensen die strijden tegen hun gevoel, b.v. met gedachten als “ik moet sterk zijn” of “ik moet de controle houden”. Hoewel deze reacties begrijpelijk zijn vanuit de historie, is zo’n reactie nu onhandig. Dit omdat je: a) niet meer weet dat je je beschermt en b) niet meer bewust weet waartegen je je beschermt. Als je vastloopt, zit je als het ware gevangen in een oude bevriezings- of vluchtreactie.

Ik luister naar jouw lichaam zoals naar een instrument. Ik luister met mijn handen, ik luister met mijn ogen en ik luister met mijn aanwezigheid naar jou en ik spiegel jou wat ik voel en ervaar, zodat je je bewust kan worden van de verschillende aspecten van stress die zich uiten in je lichaam.
Als ik jou kan leren om te ‘luisteren’ naar je lichaam is m.i. de belangrijkste stap gezet.

Toch blijkt het - op onbevangen wijze - luisteren naar je lichaam nog best moeilijk voor veel mensen.
Mijn cliënten maken regelmatig bezwaar als ik hen uitleg geef over oude verdedigingspatronen die ontstaan zijn in de jeugd. Ik krijg regelmatig als antwoord: “maar ik heb een prima jeugd gehad, met fijne liefhebbende ouders” of “ik heb nooit iets ergs meegemaakt” en “ik ben niks tekort gekomen in mijn jeugd”.

De psychiater Bessel van der Kolk legt in zijn boek “the body keeps the score” uit, dat bij iedereen sporen terug te vinden zijn in het lichaam, die te maken hebben met gebeurtenissen uit het verleden. Soms door ingrijpende gebeurtenissen maar veel vaker veroorzaakt door het imiteren van overlevingspatronen van je eigen ouders waar zij mee worstelden. Als kind begrijp je de stress van je ouders niet maar je voelt het wel!

Vergoedingen

Als jouw zorgverzekeraar de LVNT als beroepsvereniging erkend, dan is het zeer waarschijnlijk dat de hier gegeven begeleiding vergoed wordt. De mate van vergoeding is echter afhankelijk van het door jou gekozen aanvullende pakket voor Alternatieve geneeswijzen.

Daarnaast zijn er ook veel werkgevers bereid om bij te dragen aan het herstel van jouw welzijn, als je op het werk minder functioneert of vastloopt. Informeer hiernaar bij de afdeling P&O.
Heb je nog vragen, dan kun je altijd bij mij terecht, zowel telefonisch als per Email.

klik  hier om de folder in PDF formaat te openen.